Geçen haftadan beri bu hafta sonunun hayalini burada paylaşıp duruyordum. Cumartesi gününü tamamıyla kendime ayırdığımı bizimkilere ilan ettim ve sabah erkenden kalkıp Kadıköy'e yollandım. Güzel şeyler yaşayınca zaman hızla ilerliyor zaten. Benim günüm de öyle geçti. Duygu'yla Simit Sarayı'nda buluşup mini bir kahvaltı ettik; peşinden de Zihin Haritaları Eğitimi'ne yetişmek için Moda'ya doğru koşturduk. Atölye beklediğim gibi geçti. Öğrendiklerimin karışık zihnimi toparlayacağını ümit ediyorum. Benim gibi kalemlerle ve renklerle barışık birisi için de ayrıca zevkli bir zaman geçirme aracı Zihin Haritaları. Pazar sabahı Kuzey üzerinde ilk denememi de yaptım. Dil bilgisinden bir konuyu Zihin Haritalarına döktük; cıvıl cıvıl bir şey çıktı ortaya. Kuzey'in de hoşuna gitti üstelik.
Dersin ardından yine hızlıca bir yemek yiyip, bu sefer Nur'u da yanımıza katarak Nazım Hikmet Kültür Merkezi'ne yollandık. Kadıköy'de dolaşmanın çok güzel olduğunu hemen belirteyim bu arada. Hava biraz daha sıcak olsaydı daha iyi olurdu ama özgürlüğümü ilan ettiğim bir hafta sonunda üşümek de neymiş? NHKM'de Pelin Buzluk söyleşisi vardı. Yazar, Ankara'dan gelecek ve İstanbullu okurlarıyla buluşacaktı. Açıkçası NHKM'de birkaç kez çay içmişliğim olmuşsa da şimdiye dek hiç bir söyleşiye ev sahipliği yaptığı etkinliğe katılmadım. Bina eski Kadıköy binaları gibi. Merdivenler, yüksek tavanlı odalar insanı çocukluğuna götürüyor. Söyleşi saat 14.00'de başlayacaktı ve küçük bir salondaydı. Biz on dakika erken gittik ama içeride birkaç kişiden başka kimse yoktu. "Eh işte edebiyat!" diye geçirdim içimden. Türkiye'de bu kadar talep görüyor. (Elbette kendimin de ne kadar bu tarz etkinliklere katıldığımı sorguluyorum.) Saat ikiyi geçince sonradan öğrendiğim sohbeti yönetecek iki hanım Pelin Hanım'ın sis nedeniyle az önce kültür merkezine vardığını ve söyleşinin hemen başlayacağını müjdeledi bize. 1984 doğumlu bir yazar Pelin Buzluk. Dolayısıyla çok genç. Buna karşın bu yaşına sığdırdığı başarıları takdire şayan. Böyle başarılı bir kadın yazarın ödüllerini burada yazmak bile çok keyif verici olduğundan ben de bir kez daha tekrar edeceğim. Yazar, ilk kitabı Deli Bal ile Yaşar Nabi Nayır Öykü Ödülü'nü, ikinci öykü kitabı Kanatları Ölü Açıklığında ile Selçuk Baran Öykü Ödülü'nü, En Eski Yüz isimli üçüncü öykü kitabı ile de Sait Faik Öykü Ödülü'nü alıyor. "Daha ne olsun?" değil mi? İnsan, böyle genç bir kadın yazarla gurur duyuyor.
Pelin Hanım'ın geldiği duyurusunun yapılmasının hemen ardından, Pelin Buzluk söyleşideki yerini aldı ve yüzünde bir gülümseme ile ona ayrılmış masanın ortasındaki yerine oturdu. İki tarafına iki moderatör sıralandıktan sonra da sohbet hemencecik başladı. Elbette kimin kim olduğunu bilmiyorum ama moderatör hanımlardan kızıl saçlı olan Nazım Hikmet Kültür Merkezi Edebiyat Kulübü olarak bu tarz söyleşiler gerçekleştirdiklerini ve özellikle de genç yazarları ağırlamaktan mutluluk duyduklarını belirtti. Pelin Buzluk da teşekkür etti kendisine. "Biraz biyografinizden bahsederek başlamak istiyorum."diyerek de söze devam etti. Yazarın ödüllerinden, yaşından, işinden bahsederken öykülerinin ne çok edebiyat dergisinden yayınlandığının altını çizdi. Pelin Hanım'da bunun üzerine söz aldı ve mütevazi bir söylemle öykülerinin bugüne kadar birçok dergide yayınlanmasının en temel sebebinin üniversite yıllarında dergicilik yapmasından ve bu konuyla ilgilenirken de zamanın tüm dergilerini satırı satırına incelemesinden ileri geldiğini söyledi. "Hangi dergiye hangi öykümü göndereceğimi biliyordum." diye de genç yazar adaylara yol gösterdi.
Sohbetin burasında birkaç kişi de söz alarak sohbete katıldı. Fakat diğer moderatör dinleyicilere daha sonra söz vereceklerini, önce kendi hazırladıkları soruları soracaklarını ve üstü kapalı olarak biyografi kısmını uzun tutmadan sorulara geçilmesi gerektiğini söyledi. Sanırım iki moderatör arasındaki ilk kıvılcım burada ateşlendi. İkisi de konuşmak istiyordu ama ikisinin de beklemeye niyeti yoktu. Eh, pek tabii konuşmanın burasında odanın merkezindeki masadan soğuk bir rüzgâr esti. Arkadaşlarımızla birbirimize bakıp bıyık altından gülümsedik biz de. Konuşmanın bir yerinde Pelin Hanım edebi metinlerle ilgili bir cümle kurdu. Kelimesi kelimesine doğru hatırlamasam da söylediği cümle "Siyasi metinleri edebi metin olarak görmüyorum." bağlamında bir şeydi. Moderatörlerden birinin koptuğu yer burası oldu çünkü bu cümlenin ardından NHKM'nin komünist bir kültür merkezi olduğu şeklinde bir cümle kurdu. Samimiyetle cümlenin tamamını anımsamıyorum. Ama bana çok saçma ve çok yersiz geldi söylediği. Sarf ettiği bu cümleden sonra da bir daha yüzü gülmedi. Bir bağlamda evine bir misafir davet etmişti ama misafir pek de istediği gibi davranmıyordu. O da sohbete küsmekte buldu çareyi. Dinleyiciler de Pelin Buzluk da olanı biteni hissetti elbette. Uygun bir zaman ve kendini açıklamak için bir fırsat bulunca yazar, kendisine sorulan bir soru için teşekkür edip, şu açıklamayı yapmaya mecbur hissetti kendini: Siyaset metne hizmet ediyorsa benim buna söyleyecek bir sözüm yok ama sadece siyasi bir mesaj vermek amacıyla yazılmış metinleri edebi metin olarak görmüyorum.
Moderatörleriyle, dinleyicileriyle çok tuhaf bir söyleşiydi. Allahtan her beş dakikada bir oturduğu yerden elindeki cep telefonunun flaşını Pelin Buzluk'un gözünde patlata patlata fotoğraf çeken bir kadın vardı da dikkat moderatörlerden arada ona kayıyordu.😀 Moderatörlerin hazırladığı sorular da içler acısıydı. Yazar suratında şaşırmış bir ifadeyle, sordukları sorularla öykülerini anlamadığı belli olan moderatörlere ne yazık ki öykülerini anlatmak zorunda kaldı. Bir yazar için çok acıklı bir durum olduğunu düşünüyorum bu durumun. Bir yazar asla yazdıklarını anlatmamalı. Bence yazar ara ara kendinin burada ne aradığını sormuştur. Zira ben bile ne dediklerini bir türlü anlamadığım moderatörlerin "Kadın sıkışmışlığı, kadın sıkışmışlığı..."nakaratları içinde kendimi odadan dışarı atmak istedim.
Zaman tükenip de dinleyicilere de soru sorma fırsatı gelince arka sıralardan biri Rönesans'tan başlayarak Fransız Edebiyatına, oradan Sartre'a, varoluşun temellerinden Pelin Buzluk'un öykü kitabına vardı. Kendi adıma cümlenin başı ile sonunun bir yerde birleşip birleşmediğini, sonunda anlamlı bir konuşma paragrafı hatta soru cümlesi oluşturup oluşturmadığını anlamadım. Her söyleşide yazının icadına kadar inen dinleyiciler vardır. Öyle değil mi? Soru soran bu arkadaşı da öyle kabul ettim. Söyledikleri ile söylemek istedikleri arasında bir hayli fark olsa da aslında kendinin de yazma uğraşı içinde olduğunu ve fark edilmek istediğini söylüyordu. Anlatılası nice komik olay vardı bu söyleşide. Yazarın yazdıklarını anlamayanlardan, yazarın kaleme aldığı sonu beğenmeyenlere, başka bir yazım dilini yazmasını tercih edenlere kadar bir dolu cümle kuruldu, tekrar edildi ve hatta ısrarla savunuldu.
Peki Pelin Buzluk hakkında ne düşündüm?
Çok sevdim, yazdıklarına saygı duydum ve gülümsemesine bayıldım.
Aslında çok güzel olabilecek, nefis sorular sorulabilecek, öykülerinin dışındaki Pelin Buzluk'a sorulabilecek onlarca soru olasılığının olduğu uzun bir iki saat harcandı, gitti gibi geliyor.
"Olsun!" diyorum.
Pelin Buzluk'u görmek süperdi.
Sohbetin burasında birkaç kişi de söz alarak sohbete katıldı. Fakat diğer moderatör dinleyicilere daha sonra söz vereceklerini, önce kendi hazırladıkları soruları soracaklarını ve üstü kapalı olarak biyografi kısmını uzun tutmadan sorulara geçilmesi gerektiğini söyledi. Sanırım iki moderatör arasındaki ilk kıvılcım burada ateşlendi. İkisi de konuşmak istiyordu ama ikisinin de beklemeye niyeti yoktu. Eh, pek tabii konuşmanın burasında odanın merkezindeki masadan soğuk bir rüzgâr esti. Arkadaşlarımızla birbirimize bakıp bıyık altından gülümsedik biz de. Konuşmanın bir yerinde Pelin Hanım edebi metinlerle ilgili bir cümle kurdu. Kelimesi kelimesine doğru hatırlamasam da söylediği cümle "Siyasi metinleri edebi metin olarak görmüyorum." bağlamında bir şeydi. Moderatörlerden birinin koptuğu yer burası oldu çünkü bu cümlenin ardından NHKM'nin komünist bir kültür merkezi olduğu şeklinde bir cümle kurdu. Samimiyetle cümlenin tamamını anımsamıyorum. Ama bana çok saçma ve çok yersiz geldi söylediği. Sarf ettiği bu cümleden sonra da bir daha yüzü gülmedi. Bir bağlamda evine bir misafir davet etmişti ama misafir pek de istediği gibi davranmıyordu. O da sohbete küsmekte buldu çareyi. Dinleyiciler de Pelin Buzluk da olanı biteni hissetti elbette. Uygun bir zaman ve kendini açıklamak için bir fırsat bulunca yazar, kendisine sorulan bir soru için teşekkür edip, şu açıklamayı yapmaya mecbur hissetti kendini: Siyaset metne hizmet ediyorsa benim buna söyleyecek bir sözüm yok ama sadece siyasi bir mesaj vermek amacıyla yazılmış metinleri edebi metin olarak görmüyorum.
Moderatörleriyle, dinleyicileriyle çok tuhaf bir söyleşiydi. Allahtan her beş dakikada bir oturduğu yerden elindeki cep telefonunun flaşını Pelin Buzluk'un gözünde patlata patlata fotoğraf çeken bir kadın vardı da dikkat moderatörlerden arada ona kayıyordu.😀 Moderatörlerin hazırladığı sorular da içler acısıydı. Yazar suratında şaşırmış bir ifadeyle, sordukları sorularla öykülerini anlamadığı belli olan moderatörlere ne yazık ki öykülerini anlatmak zorunda kaldı. Bir yazar için çok acıklı bir durum olduğunu düşünüyorum bu durumun. Bir yazar asla yazdıklarını anlatmamalı. Bence yazar ara ara kendinin burada ne aradığını sormuştur. Zira ben bile ne dediklerini bir türlü anlamadığım moderatörlerin "Kadın sıkışmışlığı, kadın sıkışmışlığı..."nakaratları içinde kendimi odadan dışarı atmak istedim.
Zaman tükenip de dinleyicilere de soru sorma fırsatı gelince arka sıralardan biri Rönesans'tan başlayarak Fransız Edebiyatına, oradan Sartre'a, varoluşun temellerinden Pelin Buzluk'un öykü kitabına vardı. Kendi adıma cümlenin başı ile sonunun bir yerde birleşip birleşmediğini, sonunda anlamlı bir konuşma paragrafı hatta soru cümlesi oluşturup oluşturmadığını anlamadım. Her söyleşide yazının icadına kadar inen dinleyiciler vardır. Öyle değil mi? Soru soran bu arkadaşı da öyle kabul ettim. Söyledikleri ile söylemek istedikleri arasında bir hayli fark olsa da aslında kendinin de yazma uğraşı içinde olduğunu ve fark edilmek istediğini söylüyordu. Anlatılası nice komik olay vardı bu söyleşide. Yazarın yazdıklarını anlamayanlardan, yazarın kaleme aldığı sonu beğenmeyenlere, başka bir yazım dilini yazmasını tercih edenlere kadar bir dolu cümle kuruldu, tekrar edildi ve hatta ısrarla savunuldu.
Peki Pelin Buzluk hakkında ne düşündüm?
Çok sevdim, yazdıklarına saygı duydum ve gülümsemesine bayıldım.
Aslında çok güzel olabilecek, nefis sorular sorulabilecek, öykülerinin dışındaki Pelin Buzluk'a sorulabilecek onlarca soru olasılığının olduğu uzun bir iki saat harcandı, gitti gibi geliyor.
"Olsun!" diyorum.
Pelin Buzluk'u görmek süperdi.